Kurdistan
mijn land
met goede mensen
ik ben alles kwijtgeraakt
oorlog
Nederland
mooi land
mijn nieuwe land
als mijn nieuwe droom
vrede
Bikhal Ahmed Aziz
Gisteren was ik bij de locatie op de Hillevliet van het Zadkine college, waar ik getuigschriften mocht uitreiken aan mensen die met goed gevolg een cursus hadden gevolgd bij de Roteb over milieu. Het was enorm gezellig. Wat me vooral opviel was de gigantische motivatie waarmee mensen kennis namen van de leerstof. Nu was die op zich niet opzienbarend. Er stond in dat je geen papier op de grond moet gooien en dat ratten vieze beesten zijn. "Duh", zouden sommigen zeggen. Waar het bij de stof natuurlijk vooral om gaat is overbrengen dat Roteb, samen met de inwoners van deze stad (jaja, ook de bestuurders en ondernemers), verantwoordelijk is voor het schoonmaken en -houden ervan.
De motivatie zat bij de leerlingen (het waren er honderden) er vooral in, dat mensen erbij wilden horen. Nederlands praten. Weten welke diensten waar zitten, en wat ze doen. Gefeliciteerd, Roteb! Gefeliciteerd, cursisten! Gefeliciteerd Rotterdam!
Aan het einde kreeg ik van Aartje van den Akker van Zadkine een prachtige bos bloemen, het boekje Lang niet gehoord mijn vriend (waar bovenstaand gedicht uitkomt) en zag ik nog net het laatste optreden van de Rotte Herders. Wat een rijke stad!
