Zometeen komt mijn christendemocratische vriend Wim van de Camp een werkbezoek brengen aan de deelgemeente, dus ik moet snel en ongenuanceerd bloggen.
Omdat ik aan het werk was, moest ik het PvdA-congres missen. Vanaf een afstandje (Breda is niet al te ver weg, althans in kilometers) heb ik me vooral verbaasd over het uitroepen van integratie als “hét” thema voor de PvdA.
Tien of twintig jaar geleden zou dit inderdaad misschien “hét” thema kunnen zijn. In 2008 is dit alweer zo uitgekauwd, en als onderwerp zó geclaimed door andere partijen, dat je je afvraagt wat je ermee moet. Bovendien: die multiculturele samenleving is een feit. Die samenleving wordt de PvdA wel eens aangewreven, maar laten we toch niet vergeten dat het vooral de fabrieken waren die de gastarbeiders vanaf de jaren ’60 naar Nederland hebben gehaald. Tussen die fabrieksdirecteuren zaten, denk ik, nauwelijks PvdA-ers. Het enige wat je de PvdA kan verwijten is dat ze oog hebben gehad voor de situatie waar veel gastarbeiders in terecht kwamen. Dat gezinshereniging zó’n vlucht heeft genomen, had niemand kunnen voorzien, maar is wél het gevolg van kabinetsbeslissingen waar óók andere partijen partij bij waren.
In 2008 speelt heel wat anders: veel immigranten en hun kinderen hebben nog te weinig toegang tot werk, inkomen en macht. Dat is nou nog eens een klassiek én actueel PvdA-thema! Bovendien een thema dat het “hét” thema “integratie” overstijgt.
Op het gebied van integratie speelt wel een interessant dilemma: de rol van de moskeeën. In ieder boek over participatie en emancipatie staat dat emancipatie in fasen verloopt: helpen overleven – belangenbehartiging – maatschappelijke betrokkenheid. En juist in die fase bevinden veel moskeeën en zelforganisaties zich. Ook de overheid weet de weg naar moskeeën en zelforganisaties vaak te vinden als het gaat om thema’s die er -althans in de ogen van de overheid – bij moskeeën toe doen: eerwraak, huiselijk geweld enzovoort. Zonder onrecht te willen doen aan deze thema’s; maar de moskeeën zélf willen soms méér. Maar: als ze voor hún onderwerpen aankloppen bij diezelfde overheid krijgen ze soms geen respons; de Nederlandse houding (of interpretatie) ten opzichte van de scheiding tussen Kerk en Staat verhindert soms de toenadering.
Juist over dít thema had ik onlangs een interessante bijeenkomst, waar vast nog één en ander uit zal volgen.
