Als nieuw werknemer van het Verbond van Verzekeraars moet ik inburgeren in de organisatie. Kennis nemen van procedures en mores. Van het bijhouden van agenda’s en waar men zit tijdens de lunch tot hoe men zich kleedt als men met een kamerlid spreekt: over alles is al eens nagedacht en over alles is een mening. Dat is wennen. Tegelijkertijd is het voor de organisatie natuurlijk ook wennen dat er een oud-bestuurder van de Deelgemeente Feijenoord rondloopt, die zich soms per motor vervoert en af en toe een hemd draagt waar zijn dochters zich voor schamen.
Kortom: het inburgeringstraject verloopt tweezijdig. En, zoals dat altijd gaat, vergt dat van twee kanten aanpassingen.
Toevalligerwijs is het inburgeren van immigranten ook weer nieuws. Onder druk van de kamer, en onder meer naar aanleiding van kamervragen die over Theater Pierrot (waar ik nog steeds voorzitter van ben) zijn gesteld, wil Minister van der Laan dat wethouder Spit stopt met het aanbieden van gescheiden inburgeringstrajecten voor mannen en vrouwen.
Het verschil tussen hoe landelijke en lokale politici naar Integratie kijken. Uit een onderzoek van de Wiardi Beckman Stichting (het wetenschappelijk instituut van de PvdA) bleek al eerder dat landelijke politici veel strikter en misschien wel principieler kijken naar integratie. Lokale politici kijken vooral pragmatisch: wat levert het nu op.
Mijn lokale ervaringen verloochenen zich niet. Net zo goed als ik er geen probleem mee heb om een theatervoorstelling te reserveren voor vrouwen, heb ik geen probleem met vrouwenhuiskamers, gescheiden fiets- en zwemlessen of gescheiden inburgeringstrajecten. Het gaat erom dat vrouwen het theater bezoeken, elkaars problemen met elkaar delen, leren zwemmen of fietsen en Nederlands leren.
Het zijn de lokale politici die er verantwoordelijk voor zijn, en het is niet goed dat de landelijke politici nu de lokalen gaan vertellen wat ze moeten doen, of hoe.
Zoals wel vaker is het commentaar onder het artikel in de Telegraaf interessant: nogal wat mensen spreken zich uit tégen inburgeringscursussen. En dat terwijl deze cursussen nu juist aangeboden zijn naar aanleiding van geluiden die vaak van dezelfde mensen kwamen.
Het blijven dezelfde barensweeën van een nieuwe samenleving.
