Normaal gesproken wordt van een communicatie-adviseur niet verwacht dat hij of zij verantwoordelijk is voor het beleid. Ieder z’n vak: de eigenaar van een bedrijf, de bestuurder, directie of wie het er verder maar voor het zeggen heeft is verantwoordelijk voor het beleid, en de integere communicatie-adviseur zorgt ervoor dat zonder leugens in communicatieve zin het optimale voor de opdrachtgever bewerkstelligd wordt.
Dat is een vak. Een ambacht, en net zoals voor veel andere ambachten geldt dat je beoordelingsvermogen achteruitgaat als je je emotioneel te veel verbindt met het onderwerp waar je je mee bezighoudt. Een advocaat of arts, bijvoorbeeld, die ófwel een grote walging voelt voor z’n cliënt, of er juist verliefd op wordt, kan zijn ambacht minder goed uitoefenen dan iemand die er zakelijker naar kan kijken. Hetzelfde geldt voor politici: er is een groot verschil tussen ergens op een zakelijke, politieke manier naar kunnen kijken of een activistische. Al is politiek zonder passie ook een lege huls.
Mijn probleem met het boek “Project Homerus” van Kirsten Verdel is dan ook tweeledig: de eerste vraag is of dit geschreven is door een ingehuurde professional of een gepassioneerde buitenstaander. Ten tweede is onduidelijk of er sprake is van een voortgezette opdracht of een vrijwillige exercitie.
De rol die Scheringa vandaag speelde bij de presentatie van het boek droeg daar alleen maar aan bij: hij liet geëmotioneerd weten dat in dit boek nu eindelijk de waarheid verteld werd. De uitgever maakte het nóg bonter en zei bij de presentatie dat het ging om het objectieve verhaal.
Het boek is dan ook niet een beschrijving van DSB, maar lijkt afkomstig te zijn van DSB. En dat is toch echt heel wat anders. Waar normaal gesproken een adviseur stukken schrijft voor een opdrachtgever, lijkt dit boek op iets wat geschreven is door de opdrachtgever voor de adviseur.
Los van de feiten, los van de geschiedenis, los van de klanten en los van de emotie, zorgt dit boek daarom alleen daarmee al voor meer onduidelijkheid.
