De introductie van de "beweging" (en dat woord heeft een nare bijsmaak bij mij) TON leent zich voor allerlei grappen en grollen, maar leidt natuurlijk ook tot de vraag waar we nu écht trots op moeten zijn, in ons Nederlandje.
Wel, afgelopen vrijdag was ik weer erg trots op die tientallen vrijwilligers die iedere dag weer aan de slag gaan om de wereld een klein stukje beter te maken. In speeltuin Odilia (waar ik graag kom), opende ik een speeltoestel voor ouderen en mindervaliden: een enorm leuke schommel waar ook kinderen van gebruik kunnen maken. Allemaal dankzij vrijwilligers, bijvoorbeeld van de werkgroep Obstakel. De voorzitter, Hans Schouten, kreeg dan ook een bloemetje van me.
Daarna ging ik zelf de schommel uitproberen
En maakt ik een ritje met Hans:
Even daarvoor reed ik door de Egelantierstraat, waar het er, nu de hekjes en bomen zijn geplaatst, erg prima uit gaat zien:
Ik ben blij dat je zelf een fotoverslagje hebt gemaakt. 😉
En ik was bijvoorbeeld altijd trots op de ontwikkelingssamenwerking, maar dat mag dan weer niet van Rita geloof ik.
Vrijheid Blijheid! Ik word in mijn vrijheid belemmert, als een man van 75 jaar. De afstand van de uitgang en geparkeerde auto’s is 60 cm. Ik loop tot 49 meter vrij rond, tot ik weer thuis ben, dan kan ik door de geparkeerde auto niet in huis komen. Is dat vrijheid en Blijheid voor mij. U bent op de foto’s behoorlijk lenig.Mijn vrijheid wordt belemmert. Een paar paaltjes zou een uitkomst zijn voor mij,zelfs dat wordt afgewezen.Ook u wordt oud!
Opgelet! Rooie Rakkers.