De kunst van politiek is het in evenwicht brengen van vrijheid die geen losbandigheid is, met orde die geen dictatuur wordt. Een wijze les van Leo Strauss in één van de boeken die iedereen die wel eens een boek leest, gelezen moet hebben: persecution and the art of writing. Vrijheid is een groot goed, maar Vondel dichtte al...
Die zorgt, en waakt en slaaft, en draaft, en ploegt, en zweet,
en tot ’s lands oorbaar vast een lastig ambt betreedt
en waant de mensen aan zijn vroomheid te verbinden,
die zal zich jammerlijk aan ’t end bedrogen vinden
van ’t wispelturig volk dat, veel te los van hoofd,
genoten dienst vergeet, en leider! ’t kwaad gelooft.
… het kwaad wordt snel geloofd.
Daarom is het zo verschrikkelijk belangrijk dat journalisten op een genuanceerde manier over zaken schrijven en niet slechts onderdeel blijven van het beschrijven van de politiek, maar onderdeel worden van het probleem.
Gisteren zagen we daar een voorbeeld van in de Volkskrant. Na de moord op Eugene Terre’Blanche zouden volgens de Volkskrant de raciale spanningen in Zuid Afrika enorm oplopen. Dat bleek nogal mee te vallen. Alex Klusman heeft het mooi en goed beschreven, daar heb ik dus weinig aan toe te voegen, anders dan dat de gevechten die tussen blanken en zwarten zouden zijn ontstaan bij de eerste rechtzitting tegen de daders van de de moord op Terre’Blanche beperkt bleef tot wat duw- en trekwerk en een flesje gezondheidsdrank dat gegooid werd, waar later nog excuses voor zijn aangeboden.
Niet dat alles koek en ei is, in Zuid Afrika. De “reconciliation” is nog verre van voltooid en er zijn grote economische tegenstellingen, die maar al te vaak een kleurtje hebben. Tijdens mijn crickettocht heb ik nog even de door ORT gesteunde Hector Peterson school in Wallacedene bezocht. Indrukwekkende armoede en nog indrukwekkender pogingen om daaraan te ontworstelen. Ik heb er twee filmpjes van: tijdens ons bezoek werd er voor ons opgetreden, en na afloop heb ik vanuit het “bakkie” de omgeving gefilmd. Foto’s staan hier.
Leerlingen van 15, 16, 17, 18 werken er snoeihard om hun leven beter te maken. Ze willen architect, natuurkundige of advocaat worden. In omstandigheden waarin niemand zou moeten mogen leven. Ik heb een aantal van hen uitgebreid gesproken, en zit nog te kouwen op hoe ik daar verder mee ga.
Maar wat voor Zuid Afrika geldt, geldt voor Nederland: We hebben samenwerking nodig in plaats afrekening, inspiratie in plaats van het schamperen en verdachtmaken dat de huidige politieke omgangsvormen zo kenmerkt. Persistent boren in hard hout in plaats van spierballende pseudodaadkracht.
