Ik ben een goeie vader, want ik bel m’n kinderen iedere dag en wie is toch die man die vrijdags de kiddushbeker vasthoudt zijn grappen die hier in huis nét wat te vaak gemaakt worden om geen bitterzoet gevoel achter te laten. Maar in de spaarzame momenten dat we als gezin aan tafel zitten, proberen we wel af en toe zaken van substantie te bespreken. Vanochtend ging het over Johan Heesters. De man die "voor z’n carriere, niet voor de heer Hitler", z’n mond hield tijdens, zoals ze bij Jiskefet noemen, "het conflict tussen de toenmalige regering van Nederland en de toenmalige regering van Duitsland".
Om te beginnen dit: tallozen deden wél hun mond open. Ten tweede, met Burke: om het kwade te laten overwinnen, hoeven goede mensen alleen maar hun mond houden. Het is nobel van de schouwburgdirecteur om een oud mannetje zijn laatste wens in vervulling te laten gaan, en het is oh zo nobel van de bestuurderen ter plekke om voor- en tegenstanders met elkaar een debat te gunnen, maar is natuurlijk een gotspe. De tragiek is: Heesters is een fragiel oud mannetje, de mannen en vrouwen die in Dachau zijn omgekomen zijn naamloos en ver weg. In ieder geval voor de bestuurders van de gemeente. Maar een gotspe is het.
Maar goed, daar hadden we het vanochtend over. En vonden de kinderen dat Johan Heesters moest optreden? M (6): "Nee. Er is toch ook Ali B en K3?".
Als Johan Heesters een man is, biedt hij eerst in ieder geval zijn excuses aan voor zijn zingend zwijgen. Of zwijgend zingen.
Natuurlijk was hij een opportunist. Maar ik vraag me dan altijd af wat ik gedaan zou hebben en dan ben ik bang dat ik maar gewoon door was gegaan met zingen… (hoewel ik waarschijnlijk vanwege m’n uiterlijk linea recta afgevoerd zou zijn.)
De vraag is niet wat je zou doen, maar wat je zou moeten doen.
Het is altijd gemakkelijk om achteraf te oordelen als je je verder niet verdiept in de tijdsgeest.
De oude heer Heesters heeft genoten van zijn succes. Hij heeft dankzij zijn vrienden de oorlog in zodanig goede conditie overleefd, in tegenstelling van duizenden andere inwoners van de stad Berlijn, dat hij de uitzonderlijke leeftijd van 104 jaar heeft bereikt.
Laat hij daarmee tevreden zijn.
Hij is op zijn hoogbejaarde leeftijd nu nog belust op een ultieme kroon op het werk: glorieëren in een Nederlands theater.
Wat heeft Amersfoort aan hem te danken om hem dit te bieden?
Hij heeft het geprobeerd in de jaren zestig en was zo dom om dat te willen doen in Amsterdam uitgerekend als Baron von Trapp in The Sound of Music. Terecht werd hij uitgejouwd door het publiek voor theater Carré.
Nu wil hij als sluitstuk van zijn leven zich alsnog revancheren. Uitgerekend in Amersfoort. Zijn zoveelste fout. Waar zovelen het doorgangskamp naar hun toekomstige Todeslager zijn aangevangen.
Deze man mag dan misschien wel geen bloed aan zijn handen hebben gehad, hij is een uitgekookte opportunist en heeft duidelijk ook nog eens een plaat voor zijn kop.
Het beste wat we kunnen doen is hem negeren, op waardige wijze. Als er dan een domme theaterdirecteur is die hem engageert is het beste wat kan gebeuren: een lege zaal.
Het is nu Kerst en dus vrede op aarde
al die haat gevoelens laten we daar mee op houden.
Het was een geweldige artiest dus ach wij leven nu in 2007 en als hij gelukkig is nog eens in Nederland te komen misschien zijn laatste op treden gun die man het.