Vandaag leverde de commissie onder leiding van Sharon Dijksma een brief af aan de leden waarin werd opgesomd wat fout is gegaan tijdens de verkiezingscampagne voor de Europese campagne, en een aantal voorstellen voor verbetering. Ondertussen ken ik de rapporten van de PvdA wel. Ik loop ondertussen té lang mee in de partij om nog te hopen dat we er nog wat van leren. Iedere keer hetzelfde: dit is fout gegaan, dat kon beter, en een aantal voorstellen voor verbetering waarvan meestal alleen die voorstellen die iets veranderen aan (interne) regels het halen: de belangrijkste voorstellen (opletten, rekening houden met elkaar, kennis delen in plaats van voor jezelf houden, mensen erbij proberen te betrekken in plaats van ze af te stoten) niet opgevolgd worden, de goede voornemens ten spijt.
Ondertussen maak ik me dan ook grote zorgen. Steeds meer mensen, ook mensen die ik ken als actieve partijgenoot, haken af. Gewoon omdat ze geen zin meer hebben. Sommigen omdat ze het gevoel hebben dat zie niet door de partij serieus genomen worden, sommigen omdat ze vinden dat ze linkser of rechtser geworden zijn, sommigen omdat ze geen vertrouwen hebben in het leiderschap van Bos, Hamer en Ploumen.
En inderdaad: wie dit soort filmpjes als voorgeschoteld krijgt als serieus verkiezingsmateriaal moet kanweinig anders concluderen. En wie ze maakt en denkt dat ‘ie serieus verkiezingsmateriaal heeft geproduceerd met maar eens een stage volgen bij een fatsoenlijk campagnebureau.
Ook de commissie Dijkstra zoekt het weer in de structuur, terwijl het vooral de cultuur is die moet veranderen. We moeten heil verwachten van primaries (als ik het goed begrijp mag iedereen straks bepalen wie lijsttrekker wordt: een uitholling van het lidmaatschap) en lijsttrekkers die met hun programma verkozen worden (waardoor discussies tussen leden onderling over programma’s nog nuttelozer worden), en een campagneleider met meer mandaat. Ik geloof er geen letter van. Het is allemaal mensenwerk, en uiteindelijk gaat het om de mensen, hun handelen en hun boodschap.
Ik doe er dan ook niet meer aan mee. Die discussies over wie wat waar fouten maakt, wat wie waar moet verbeteren en hoe dat dan moet. Het gelazer en gedoe en gekat en geschimp en gezelfkastijd.
Ik ben in 1991 lid geworden van de PvdA omdat ik vind dat de overheid moet ingrijpen waar mensen het niet zelf kunnen, van een partij die vindt dat mensen gelijke toegang moeten hebben tot macht, kennis en inkomen, een partij die wil verbinden en verheffen, en een partij die vol zit met mensen die zich dagelijks, als lid, bestuurder, wethouder, arbeider, moeder, leraar, ambtenaar, politicus, werkloze, vrijwilliger inzetten om dat allemaal te helpen bereiken. Begeerte heeft ons aangeraakt!
Die partij! Die partij! Die partij bestaat nog steeds,en daar blijf ik bij! Vooral als er meer mensen ook niet meer meedoen, en wél verder gaan met waarvoor we er zijn: misstanden signaleren, ideeën bespreken, actie ondernemen en zo dingen veranderen. Verantwoordelijkheid dragen! Aan de slag! Kom op nou! Precies zoals Paul Tang zegt!
